De Haagse Herman Rosse (1887-1965) was nog geen 25 jaar oud toen hij werd aangesteld om het interieur te ontwerpen van het Vredespaleis in Den Haag – een gebouw dat voor veel landen symbool zou komen te staan voor het collectieve verlangen naar wereldvrede. Dit was natuurlijk geen makkelijke opgave, zeker niet voor iemand die nog zo jong was. Maar Herman was ook geen gewone jongeman: op z’n 24e had hij al bij een vooraanstaand ontwerper in Londen gestudeerd, aan de Stanford University in de Verenigde Staten een bachelor in de Architectuur behaald, was hij lid geweest van een heuse kunstenaarscommune en had hij een reis door het Verre Oosten achter de rug. Een wereldburger met ambitie, een brede artistieke bagage en het talent om grootse dingen te doen. Dit zou hem als eerste Nederlander een Oscar opleveren.