Door Leonardo Párraga: Jongerenambassadeur van het Vredespaleis 2018

Hoe lang zal het nog duren, hoe lang zal het nog duren? Dat is een vraag die ik mezelf vaak stel. Hoe lang nog voor de nieuwe generatie Colombianen voor het eerst in hun leven vrede kunnen ervaren? Een paar dagen geleden, op 17 januari 2019, is een autobom tot ontploffing gebracht in Bogotá, mijn thuisstad. Het heeft de levens van 21 van onze politieagenten opgeëist. Het is een pijn die onze huidige zoektocht naar vrede stimuleert en een pijn die diepgeworteld is in de ziel van onze samenleving. Het is dezelfde pijn die we voelen bij het horen dat een van onze broers, zussen of een mensenrechtenactivist is omgebracht. Een gewoonte of zelfs een routine in de dagelijkse realiteit van ons land. De heersers van geweld blijven terreurdaden plegen, maar als wij erop gericht zijn vrede te weeg te brengen, kan onze reactie niet haatdragend zijn. We moeten juist de instrumenten van de liefde bespelen.

De huidige regering beweert dat het beschermen van burgers wordt geprioriteerd. Wat er in feite gebeurt, is dat geen van de geschikte instrumenten voor het uitvoeren van deze taak in worden gezet. Daar is de Commissie voor Sociale Zekerheid een goed voorbeeld van. Het richt zich op het opstellen van strategieën om sociale leiders te beschermen van bedreigingen. Vanaf het begin van het jaar, zijn al zeker 9 sociale leiders omgebracht. Om dan te bedenken dat het jaar pas 11 dagen telt: bijna een moord per dag. Hoe lang zal het duren voor deze situatie ophoudt?

We gaan door moeilijke tijden en de nabije toekomst zal eveneens niet makkelijk zijn. Sommigen beweren dat het stichten van vrede een harde strijd is. Maar, geldt dat dan niet voor de strijd tegen een oorlog die we van meet af aan verliezen? Er is in ieder geval een les die we moeten nemen uit de Colombiaanse geschiedenis: buskruit heeft sociale ongelijkheid niet recht kunnen trekken, maar onze hoop om vredig samen te leven. Want het dialoog is het laatste redmiddel dat wordt ingezet.

In deze tijd kunnen we het beste solidariteit demonstreren door liefde te laten blijken. Die liefde sterkt ons aan om te kunnen erkennen dat de pijn die we moeten verdragen, de slachtpartijen die de levens van veel van onze beste burgers op hebben geëist en de mensenrechtenschendingen, daden zijn die nooit meer herhaald morgen worden. We mogen onze idealen niet blijven najagen met geweld. Het ontkennen van de menselijkheid en de intrinsieke waarde van de ander, mag nooit meer herhaald worden. De nieuwe generatie zou geen oorlog moeten krijgen als nalatenschap, maar open deuren naar een toekomst waar zij de architecten zijn van hun beloofde land.

The wishes in the Peace Tree are written in an universal language: Our common desire for peace.
Picture: Inge van Mill

Als Jongerenambassadeur van het Vredespaleis, het internationale icoon en het thuis van vrede en recht, is het mijn taak te spreken over het belang van overeenkomsten tussen staten om gezonde relaties te behouden. De huidige regering veroorzaakt drie serieuze bedreigingen tegen de vrede, door bestaande protocollen voor het onderhandelen van een vredesakkoord met Ejercito de Liberación Nacional – ELN (het Nationaal Bevrijdingsleger) te overschrijden. De regering diende een verzoek in bij de Cubaanse regering om de leden van het secretariaat van de terroristische organisatie ELN op hun grondgebied over te leveren. De hoofdreden waarom ik dit verzoek niet goedkeur, is dat de president beredeneert dat de protocollen getekend waren onder een andere administratie met een andere politieke visie dan het zijne. Ten eerste, door de regering superieur te maken aan de staat, vernielen we de instituties die de identiteit van de staat dragen. Op internationaal niveau handelt de president dan niet als de vertegenwoordiger van de staat, maar als een individu. Ten tweede, de overeenkomsten zijn getekend met internationale instemming en landen als Noorwegen, Cuba en Venezuela die garantie brengen in het vorderen van de onderhandeling. Plotse veranderingen in de regels van het spel en het negeren van een overeenkomst die verkregen is met meerdere internationale partijen breekt niet alleen het vertrouwen, het creëert ook onzekerheid wat betreft de ernst van onderhandelingen in de toekomst. Hiermee verliest men de steun van deze garantielanden voor aanstaande gelegenheden. Ten slotte, terwijl wij als burgers de gruweldaad erkennen van een recente terroristische aanslag, kan de overheid dit niet als excuus inzetten om wraak te rechtvaardigen door protocollen te schenden die op internationaal niveau zijn besloten. Door de overdracht van ELN leden aan te vragen, zal de regering in kwader trouw handelen, omdat de regering de illusie gaf dat de leden van de ELN beschermd zouden zijn zo lang de onderhandelingen nog gaande zijn. In het geval dat het dialoog zou stoppen, zou een procedure in werking worden gezet voor terugkeer naar het thuisland. Het wekt de indruk dat onderhandelingen met toekomstige illegale groepen in Colombia die een vredesakkoord willen sluiten geen garanties kan bieden. Zo wordt de kans om mogelijk tot een vreedzame oplossing te komen door het voeren van een dialoog aanzienlijk verminderd.

Hoe lang zal het nog duren voor er vrede is als het voeren van een dialoog het laatste redmiddel is? Hoe lang zal het duren voor er vrede is als we de jeugd uitsluiten? Een generatie die alle gevolgen zal ervaren van onze beslissingen die voortkomen uit de gesprekken. Hoe lang zal het duren voor er vrede is als we het verlangen naar wraak en het leven in de berm prioriteren voor het verlangen naar verzoening van de stem van het slachtoffer?

Onze tijd om een nieuw verhaal te schrijven is aangebroken. Onze tijd als de nieuwe ambassadeurs van de vrede is aangebroken. Het zal misschien niet vandaag of morgen zijn, maar ik ben er zeker van dat de dag komen gaat. De dag waarop vrede niet langer een droom is, maar de werkelijkheid van onze samenleving.